«Պետություն չկա և չի եղել, եղածն էլ նեոգաղութային խղճուկ գոյացություն է» ձևակերպման հետ կապված, ինչքան հասկանում եմ, պետք է բացել փակագծերը, քանի որ արդի տեղական քաղգրագիտությունը, մեղմ ասած, շրիշակից ցածր է։
Փոքր ժողովուրդների կյանքում լիդերները լինում են երկու տեսակ՝ նշանակովի, ներքին կամ արտաքին կարող ուժերի կողմից, և, շատ հազվադեպ՝ ժողովրդի բնական ձգտումների ու հատկությունների բազայի վրա հենվելով ու ազդեցություն ձեռք բերելով։
Հայաստանի իշխանությունը պատրանքներ ունի հարաբերություններ կառուցել մի երկրի հետ, որի ղեկավարը որպես տարածաշրջանի խաղաղության երաշխիք Հայաստանի դեմ տարած ադրբեջանական հաղթանակն է վկայակոչում:
Նիկոլը սգի մեջ է. Թրամփը դարձավ ԱՄՆ-ի նախագահ, իսկ դա նշանակում է, որ 2025-ի հունվարի 20-ից հետո ԱՄՆ -ը համաձայնության կգա Ռուսաստանի հետ Ուկրաինայի հարցում, և կկիսեն այդ երկիրը՝ զոհաբերելով մի ամբողջ ժողովուրդ։
Երևի նկատել եք՝ ամեն առիթով ես շեշտում եմ, որ պետություն չունենք և չենք ունեցել։ Արդեն 3 տասնամյակ նրա տեղը նեոգաղութային խղճուկ և ողորմելի գոյացություն է։ Սրանք զգացական գնահատականներ չեն, որոնք ես տալիս եմ բարկացած ժամերին։ Առավել քան սթափ գնահատականներ են։
Թրամփն է առաջ անցնում, մենք դողում ենք, Իսրայելն ու Իրանը իրար են հարվածում, մենք դողում ենք, ուկրաինացիներն են առաջ գնում, մենք դողում ենք, ռուսներն են առաջ գնում, մենք դողում ենք...
Մի քանի օր առաջ Թուրքիայի նախագահ Ռ. Թ. Էրդողանը ուղիղ տեքստով հայտարարել է. «Թուրքիան, մյուս տարվանից սկսած, որոշ խորհրդանշական քայլեր կձեռնարկի Հայաստանի հետ հարաբերությունների կարգավորման հարցում»։
Խորհդանշական քայլեր կարող են լինել, օրինակ, ցուցադրական հանդիպումները, թուրքերի կողմից ավիրված Անիի կամուրջի վերականգնումը, մեկ-երկու մեր ականջին քաղցրահունչ ուղերձ...